Corona-kapsel

‘Ik overweeg om een middenscheiding te nemen.’ Mijn man trekt met zijn wijsvinger een rechte lijn door de eenzame pluk haar bovenop zijn hoofd en kijkt me grijnzend aan. De pluk is lang en pluizig en staat recht omhoog.
‘Of een kam-over’, gaat hij onverstoorbaar verder. Hij spuugt in zijn hand en duwt de opstandige pluk plat op zijn hoofd. De pluk werkt echter niet mee en springt weer overeind. ‘Hmm’, bromt hij en bestudeert zijn spiegelbeeld in de badkamerspiegel. Dan draait hij zich naar me toe. ‘Kun jij niet...’
‘Nee, echt niet’, onderbreek ik hem meteen en schud mijn hoofd. ‘Geen ‘doe-het-zelf’ kapsels in dit huis. Die kapper gaat echt wel weer een keer open.’
‘Jij kunt trouwens ook wel een verfbadje gebruiken’, negeert hij mijn antwoord en wijst naar het grijze pad dat dwars over mijn hoofd loopt.
‘Dat valt toch nog wel mee.’ Snel haal ik mijn hand door mijn haar, maar zonder resultaat. ‘Ik ga het echt niet zelf verven, voordat je het weet ga je met roze haar door het leven.’ Ik buig naar voren, schud mijn haar los en kom weer overeind, maar het spoor op mijn hoofd is nog steeds duidelijk zichtbaar. ‘Als de kapper nog lang dicht blijft, laat het gewoon helemaal uitgroeien’, besluit ik stoer. Ik draai me om en loop de badkamer uit.

Twee weken later bekijk ik zuchtend mijn spiegelbeeld. Het spoor op mijn hoofd is inmiddels doorgegroeid naar een serieuze dubbelbaanse autoweg en mijn stoerheid begint te wankelen.
‘Ik dacht dat je geen roze hoofd wilde’, reageert mijn man bij het zien van de haarverf in de boodschappentas.
‘Mooi roze is niet lelijk’, antwoord ik lachend en loop snel door naar de badkamer.
De onoverzichtelijke gebruiksaanwijzing blijkt een uitdaging op zich te zijn en staat bol van de waarschuwingen. Ik krijg het er warm van. ‘Niet gebruiken bij gekleurd haar met een progressieve haarkleuring’, lees ik hardop. Ik pak een blonde pluk haar op van mijn hoofd en houd deze omhoog. ‘Progressief?’ Ik laat de pluk weer vallen en lees verder. Na drie maal alles goed te hebben doorgenomen, kan het avontuur beginnen.
Een uur later sta ik weer beneden.
‘Heb je ze zwart geverfd?’, vraagt mijn man.
Nee, ze zijn nog nat, dan lijkt het donkerder. Als ze straks droog zijn zie je het resultaat; Middel blond met natuurlijke nuances.’
‘Whow, wat heb jij gedaan?’, roept mijn zoon bij binnenkomst en loopt naar me toe. Hij gaat vlak voor me staan en bekijkt me goed. ‘Je hebt een bruine rand op je gezicht. ’Hij wrijft over mijn voorhoofd. ‘Gaat er niet af’, is zijn conclusie.
‘Om vlekken op de huid te voorkomen, adviseren wij een crème op gezicht aan te brengen’, galmt het in mijn hoofd. ‘Oh, dat verdwijnt wel weer’, antwoord ik zo nonchalant mogelijk. ‘Kom we gaan eten.’
Aan tafel zijn de ogen van mijn zoon gefocust op mijn haar, maar hij zegt niets.
‘Ruimen jullie even op’, vraag ik na het eten. ‘Dan droog ik mijn haar.
‘Zie je wel’, roept mijn zoon als ik weer de keuken in loop en hij stoot zijn vader aan. ‘Groen, zei ik je toch.’
Mijn man draait zich om en kijkt naar me.
Ik kijk hem beteuterd aan.
‘Kom eens bij het raam staan’, zegt hij.
Braaf volg ik zijn instructie en houd mijn adem in.
In het volle licht bekijkt hij me uitvoerig. ‘Nou, het valt reuze mee, hoor. Niet echt groen groen’, is zijn oordeel. ‘Het is meer... grijs... groen.’