Licht in de duisternis

‘Heb je de bril al uitgeprobeerd?’, vraagt mijn man.
‘Bril? Ik kijk hem vragend aan. ‘Welke bril?’
Mijn man strekt zijn armen recht voor zich uit, ter hoogte van zijn buik, en maakt een draaiende beweging met zijn handen.
‘Oh, die nachtbril voor in de auto?’ Ik zucht. ‘Ja hoor, dié heb ik uitgeprobeerd.’
‘En?’
Weggegooid geld, het is he-le-maal niks.’
‘Hoe kan dat nou?’
Ik sla mijn handen voor mijn ogen en draai me naar mijn man toe. ‘Zó zie ik nog meer, dan door dat veelbelovende ding.’
‘Geen hinderlijke schittering van tegenliggers en een verscherpt zicht op de weg’, imiteer ik de verkooplustige stem uit de reclamespot.
‘Inderdaad geen schittering, maar wel complete duisternis.’
‘Jammer’, reageert mijn man.
‘Wat heeft het ding eigenlijk gekost?’, vraag ik.
‘Weet ik niet meer’, mompelt hij. ‘Op tv werden de gebruikers er trouwens wel blij van.’ Hij draait zich om en loopt de kamer uit.

Enkele dagen later zie ik de bewuste bril liggen in het handschoenenvakje van mijn auto, terwijl ik mijn Tom Tom zoek. Ik pak het donkere montuur vast en draai het een paar keer rond. ‘Wat vreemd.’ Snel zet ik de bril op mijn neus en kijk om me heen. De wereld kleurt geel. ‘Ja, dit is ‘m.’
Dan kijk ik naar het vakje naast me en pak de bril, die ik daar heb neergelegd: lekker snel binnen handbereik, voor als het donker wordt. Ook deze bril heeft een donker montuur, maar in tegenstelling tot de nachtbril, zijn de glazen pikzwart.
Ik slik en kijk om me heen. Ik zie mijn man op de auto aflopen. Bliksemsnel ruil ik de brillen om.
‘We kunnen’, zegt hij zodra hij is ingestapt en hij gespt zijn autoriem vast.
Ik pak de nachtbril uit het vak, zet deze op mijn neus en check mezelf in de achteruitkijkspiegel.
‘Ik dacht dat je het een onding vond’, reageert mijn man en kijkt me verbaasd aan.
‘Och, ik probeer het nog maar een keer’, antwoord ik. ‘Misschien moet ik er even aan wennen.’