Pubermoeder (genomineerd, beste 5 van verhalenwedstrijd)

'NEE hè, mam', begroet mijn puberzoon me bij thuiskomst.
Voordat ik kan reageren stuift hij langs me heen en loopt stampvoetend naar boven.

Uit ervaring weet ik dat ik hem eerst moet laten uitrazen, daarna voorzichtig contact zoeken en vooral niets vragen, alleen luisteren. Hierbij moet mijn gezichtsuitdrukking volledig neutraal zijn, het kleinste spoortje van emotie is kolen op het vuur. Ook instemmend knikken wordt niet gewaardeerd.

Met deze regels in mijn achterhoofd, stap ik even later het heiligdom van puberzoon binnen.
'Hoe kun je?', opent hij het gesprek. ‘Je zet me voor gek'.
Nog voordat ik mijn mond open kan doen, sta ik alweer buiten en vliegt de deur achter me dicht.
'Ik heb geen idee waarover je het hebt', roep ik door de gesloten deur.
'Dat weet je goed. Je bent gemeen.’
Zuchtend druip ik af naar beneden en zoek steun bij een kop koffie.
In het keukenraam kijk ik naar mijn spiegelbeeld en zie het evenbeeld van mijn zoon. Ik schrik. Die middag heb ik me bij de kapper een 'schuine' pony aan laten meten. Dezelfde pony als mijn zoon heeft, realiseer ik me nu. De pony waar hij zo trots op is en die hem uniek maakt.
Snel loop ik naar de badkamer en duw mijn haren met wat gel in het oude vertrouwde model.

'Beter zo?', vraag ik door de kier van de deur. Hij kijkt me aan, draait snel zijn hoofd weer weg en antwoord: 'wat eten we vandaag?'
De crisis is overwonnen.